از نظر دکتر پگاه پورسرخ ما جهت رفع نیازهای روزمره خود نیاز به برقراری ارتباط داریم؛ نیاز داریم تا غذا بخوریم، احتیاج به داشتن یک مسکن مناسب داریم، نیاز به همکاری با سایر افراد جهت برآورده کردن حس دوستی و نیز موفقیت اجتماعی و همچنین انواع نیازهای اجتماعی و اقتصادی؛ مابقی نیازها هم که در جای خود قرار دارند.

نیاز به دادوستد اطلاعات، نیاز به شکوفا شدن خلاقیت اجتماعی، سرگرمی و… در اصل ارتباط ما را به شبکه پهناور انسان‌ها متصل می‌کند. این شبکه گسترده از خانواده شروع می‌شود و به حلقه دوستان رسیده و سپس با یاری رسانه‌های جمعی، تمام جامعه و در نهایت سرتاسر جهان را فرا می‌گیرد.

 دکتر پگاه پورسرخ اشاره می‌کند که شیوه تشکیل فردیت ما به میزان موفقیت ما در ساختن صحیح این شبکه‌ها می‌باشد. ارتباط فقط دادوستد ارتباطات  در مورد واقعیت‌های سخت افزاری نیست، چراکه ارتباط به معنی دادوستد افکار، عقاید، احساسات و همچنین تجربیان نیز می‌باشد. از لحاظ فردی، ارتباط ما را قادر می‌سازد تا به یک عضو مؤثر و مفید برای جامعه تبدیل شویم. از دیدگاه اجتماعی، ارتباط میان اجزای جامعه رشد و جاودانگی جامعه را صددرصد تضمین می‌کند.

حالا جهت شناخت بیشتر و درک بهتر مبحث (ارتباط و ارتباطات) می‌بایست تاریخچه آن، معانی، شیوه‌های ارتباطی، دیدگاه‌های صاحب نظران، عناصر اولیه، سیر صعودی و خلاصه هر چیزی که به این زمینه مرتبط می‌شود را مورد بررسی قرار دهیم.